⁉ Doe jij het echt voor de ander? Of toch voor jezelf?
Weet je het nog? De slogan van de Covid vaccinatie campagne: 'Je doet het voor de ander'? Doordacht, vilein en mede daarom ook zo'n succes. Want als je iets voor de ander zou moeten doen, komt dat direct binnen bij ons oerbrein, het reptielenbrien. Het brein dat direct open staat voor angst, schaamte en schuld, de laagste frequenties die we als mens kunnen hebben.
De achterliggende boodschap: Als jij je niet laat inenten, gaan er andere mensen en ook mensen van wie je houdt dood. Dood door jouw schuld. En dat is iets dat de meesten niet konden händelen. Voor zichzelf zouden ze misschien zo'n prik niet willen nemen. Voor de ander, oma, kinderen wel.
En hoe begrijpelijk dat ook schijnt, was men daarbij niet altijd oprecht. Ten eerste hield vaccinatie besmetting helemaal niet tegen. Ten tweede lieten velen zich helemaal niet prikken voor de ander, maar onbewust om aan het eigen gevoel van angst, schaamte en schuld te ontkomen.
De waarheid is soms hard en doet pijn en ook jij doet dingen enkel en alleen voor jezelf. Je bent je er misschien niet eens van bewust. En daar is in essentie helemaal niets verkeerd aan. Want ook als je je er wel van bewust bent, is er niets mis met gezond egoïsme. Voor jezelf opkomen, nee zeggen, grenzen aangeven, voor jezelf kiezen, jezelf de meest belangrijke persoon in je leven maken.
Toch zijn er velen, ook vele hulpverleners, coaches, zelfbenoemde goeroes, lichtwerkers, retraite-specialisten, andere whoo-whoo-behandelaars die menen dat ze het 'voor de ander doen' terwijl ze het in wezen enkel om henzelf gaat.
Het eigen gekwetste kind/ego zoekt waardering, erkenning, respect, aandacht et cetera. En door zich voor te doen als iemand die de ander helpt, ontsnapt men aan hetgeen men in zichzelf op te lossen heeft.
Er zijn natuurlijk ook oprechte mensen en dus ook helpers, coaches en helers. Zij die vanuit ware inspiratie zichzelf hebben gerealiseerd tot iemand die geen kinderlijke behoeftes meer nodig heeft. Zij die genieten van een compliment, maar prima zonder kunnen. Zij die niet interessant maar oprecht geïnteresseerd zijn.
En die de ander helpen met afstandelijke betrokkenheid, omdat ze weten en beseffen dat ze altijd eerst zichzelf, hun proces en hun eigen behoeftes dienen. De ander helpen door slechts een kanaal, een doorgeefluik te zijn voor liefde in welke vorm dan ook.
Dus: 'Doe jij het echt voor de ander? Of toch voor jezelf?
Ben je écht begaan met het klimaat of ga je op de snelweg zitten, van hé kijk mij eens wat ik durf en hoezeer ik wel niet deug?!' Ben je oprecht of wil je aandacht en probeer je zo je diepe angst voor de dood te maskeren?
Ben jij, coach, heler er écht van overtuigd dat je anderen helpt, of doe je wat je doet eigenlijk alleen maar voor waardering, erkenning? Is het zuiver wat je doet?
Je bent mij geen antwoorden verschuldigd. Jezelf wel.
Goed weekend!