Hoe ga jij om met je schaduwkant?
Eén van vragen die -niet hardop en toch luid hoorbaar- aan mij worden gesteld is: 'Jij noemt jezelf toch Fulltime Levensgenieter, heb jij dan helemaal niets op te lossen en zo ja, hoe ga jij daar dan mee om?' Het wordt tijd daar eens antwoord op te geven.
Het antwoord is: 'Ja, natuurlijk!' Ik loop hier nog steeds op deze vreemde bol in het heelal rond, dus zijn er nog lessen te leren en conflicten op te lossen. Voor mij zijn het er in essentie twee: controle en aandacht.
De zucht naar controle is bij een ieder die het durft te (h)erkennen niets meer of minder dan onbewuste doodsangst en uit zich op allerlei manieren. Bijna iedereen heeft het in meer of mindere mate. Ik heb er steeds meer greep op en kan het hanteren in het dagelijks leven.
Aandacht was altijd al my middle name. Op school, voor de klas (ervoor ja ) en als gitarist op het podium. Ik kon er enorm van genieten. Het onderwijs ben ik lang uit en het laatste optreden is ook alweer zo'n 10 jaar geleden. Nog steeds treed ik graag op de voorgrond en ben niet bang me uit te spreken. De intentie erachter is echter volledig veranderd. Het gaat niet meer om mij, maar om de boodschap. In de rol van bijvoorbeeld podcast-host geef ik nu anderen een podium en die rol bevalt uitstekend.
Wat wellicht interessanter is, is hoe ik daar mee om ben gegaan. Voor mij zijn twee zaken heel belangrijk en dat zijn genieten van het proces en zelfspot/humor.
Ook wanneer je onbewuste zaken voor jezelf in het licht gaat en durft te zetten (en dat is de werkelijke taak en waarde van Lichtwerkers) en deze aangaat, kun je nog steeds genieten. Genieten dat je weer een laag aan het loslaten bent. Genieten dat je ook maar een mens bent.
Voor mij nog belangrijker zijn zelfspot en humor. Ik lach uitdagingen niet weg. Ik ga ze wel degelijk aan. Toch kan ik intens glimlachen wanneer ik weer zo nodig met een post naar buiten treed. Iedere keer komt er toch weer een stemmetje boven die zegt: 'Ow jee, moet je weer zo nodig?' "Heb je weer bevestiging nodig?' Daar kan ik -nu ik mijn intentie weet- hartelijk om lachen.
Het volwassen antwoord is steeds meer: Nee! Ik vind het fijn om aandacht te krijgen, maar ik heb het niet meer nodig. En wanneer dat onbewust toch wel zo is, zijn er gelukkig mooie mensen in mijn omgeving en netwerk die me fijntjes helpen herinneren aan mijn blinde vlek.
Conclusie: Niemand is een meer of minder dan ander en verder/minder ver dan de ander. Ook niet de zogenaamde meesters, coaches, helpers, goeroes. De meesten zijn door een gigantische bypass misschien wel verder van huis dan zij die nog tegen ze opkijken. We hebben allemaal onze lessen te leren met eigen processen op onze eigen heldenreis .
Mijn advies: Geniet ervan en durf -zonder te bagatelliseren- om jezelf te glimlachen. Dat maakt het allemaal wat minder zwaar.
Hoe ga jij om met je schaduwkant?
Het antwoord is: 'Ja, natuurlijk!' Ik loop hier nog steeds op deze vreemde bol in het heelal rond, dus zijn er nog lessen te leren en conflicten op te lossen. Voor mij zijn het er in essentie twee: controle en aandacht.
De zucht naar controle is bij een ieder die het durft te (h)erkennen niets meer of minder dan onbewuste doodsangst en uit zich op allerlei manieren. Bijna iedereen heeft het in meer of mindere mate. Ik heb er steeds meer greep op en kan het hanteren in het dagelijks leven.
Aandacht was altijd al my middle name. Op school, voor de klas (ervoor ja ) en als gitarist op het podium. Ik kon er enorm van genieten. Het onderwijs ben ik lang uit en het laatste optreden is ook alweer zo'n 10 jaar geleden. Nog steeds treed ik graag op de voorgrond en ben niet bang me uit te spreken. De intentie erachter is echter volledig veranderd. Het gaat niet meer om mij, maar om de boodschap. In de rol van bijvoorbeeld podcast-host geef ik nu anderen een podium en die rol bevalt uitstekend.
Wat wellicht interessanter is, is hoe ik daar mee om ben gegaan. Voor mij zijn twee zaken heel belangrijk en dat zijn genieten van het proces en zelfspot/humor.
Ook wanneer je onbewuste zaken voor jezelf in het licht gaat en durft te zetten (en dat is de werkelijke taak en waarde van Lichtwerkers) en deze aangaat, kun je nog steeds genieten. Genieten dat je weer een laag aan het loslaten bent. Genieten dat je ook maar een mens bent.
Voor mij nog belangrijker zijn zelfspot en humor. Ik lach uitdagingen niet weg. Ik ga ze wel degelijk aan. Toch kan ik intens glimlachen wanneer ik weer zo nodig met een post naar buiten treed. Iedere keer komt er toch weer een stemmetje boven die zegt: 'Ow jee, moet je weer zo nodig?' "Heb je weer bevestiging nodig?' Daar kan ik -nu ik mijn intentie weet- hartelijk om lachen.
Het volwassen antwoord is steeds meer: Nee! Ik vind het fijn om aandacht te krijgen, maar ik heb het niet meer nodig. En wanneer dat onbewust toch wel zo is, zijn er gelukkig mooie mensen in mijn omgeving en netwerk die me fijntjes helpen herinneren aan mijn blinde vlek.
Conclusie: Niemand is een meer of minder dan ander en verder/minder ver dan de ander. Ook niet de zogenaamde meesters, coaches, helpers, goeroes. De meesten zijn door een gigantische bypass misschien wel verder van huis dan zij die nog tegen ze opkijken. We hebben allemaal onze lessen te leren met eigen processen op onze eigen heldenreis .
Mijn advies: Geniet ervan en durf -zonder te bagatelliseren- om jezelf te glimlachen. Dat maakt het allemaal wat minder zwaar.
Hoe ga jij om met je schaduwkant?
➤Afspraak maken voor 1:1 Coachingsessie ➤